Συνθήκες Εργασίας & Εκπαίδευσης των Ναυαγοσωστών στην Ελλάδα.
Το κέρδος των ναυαγοσωστικών εταιριών στην Ελλάδα εξερτάται από δύο παράγοντες:
α. από τα έξοδα ανάληψης ενός έργου (συμπεριλαμβανομένης τυχόν μετακίνησης, συντήρησης & παροχής εξοπλισμού, προστίμων λιμενικής αρχής και τυχών άλλων εξόδων, όπως και του όποιου τυχόντος λαδώματος προς πολιτικούς)
β. από τους μισθούς των ναυαγοσωστών που θα απασχοληθούν στο έργο και τις ασφαλιστικές τους παροχές (ΙΚΑ κ.λ.π.)
ΠΟΣΑ (€€€€.€€) ΠΡΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Τα ποσά για την ανάληψη ναυαγοσωστικής φύλαξης ενός πύργου προ μνημονίου σε ένα Δήμο ανήρχετο εις το ύψος των 3.500 € ανά μήνα ή 5.000 € /μήνα συν του αναλογούντος ΦΠΑ 18% ή 23%. Δηλαδή συνολικά από 4.920€ μέχρι 6.150€ ανά μήνα. Βέβαια αυτά τα ποσά εις την αρχή της ναυαγοσωστικής στην Ελλάδα (Π.Δ. 23/2000) πιθανόν να ήταν μικρότερα, όμως εκεί έφτασαν να παγιωθούν το 2009 -2010 περίπου.
Αυτά τα ποσά δείχνουν τη δυναμική του θέματος κι εξηγούν γιατί οι εταιρίες ναυαγοσωστικής παροχής υπηρεσιών ων σχολών άνθησαν, έγιναν στενό λόμπι συμφερόντων, κινώντας τα νήματα πίσω από τις σκιές, ενώ οι ναυαγοσώστες άρχισαν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, με προφάσεις την κρίση κι άλλες αερολογίες των διαφόρων εργολάβων, ιδιωτών και δημοσίων.
ΠΟΣΑ (€€€€.€€) ΚΑΤΟΠΙΝ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Τα ποσά αυτά δεν μεταβλήθησαν αρκετά. Μετά το Μνημόνιο οι εργολαβίες έπεσαν ανά μήνα σε 2.000€ ανά πύργο ή 4.000€ ανά πύργο περίπου, συν και πάλι του αναλογούντος ΦΠΑ 23%. Αυτά τα ποσά μπορεί να τα βρει κανείς στις διαδικτυακές αναρτήσεις των Δήμων το καλοκαίρι για τα έργα ναυαγοσωστικής κάλυψης, διαιρώντας τα ποσά του διαγωνισμού, με τους πύργους και τους μήνες κάλυψης.
Δηλαδή ένα έργο 240.000€ το διαιρούμε δια τους λ.χ. 20 πύργους και μετά με τους 3 μήνες του έργου. Κι έτσι βρίσκουμε πόσο κοστίζει η κάλυψη ενός πύργου το μήνα, συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ ή όχι, ανάλογα με τους όρους του διαγωνισμού.
Αυτές οι μειώσεις δε δικαιολογούν τις μειώσεις των μισθών των ναυαγοσωστών. Αντιθέτως, αποδεικνύουν την απληστία ή τα χρέη των εταιριών που τους μεταχειρίζονται, όπως ακριβώς τους αξίζει: σαν μια μάζα καλών προβάτων, αδιάφορη για το επάγγελμά τους (δε μιλάω για την ναυαγοσωστική ως τέχνη, αλλά για την ναυαγοσωστική ως επάγγελμα, δηλαδή ως παροχή υπηρεσίας με στόχο την επαγγελματική επιβίωση και καταξίωση ενός ατόμου μέσα στην κοινωνία (του ναυαγοσώστη δηλαδή), που ίσως θελήσει κάποτε να αποκτήσει οικογένεια ή να ζήσει λίγο καλύτερα από το επίπεδο του «βγάζω χαρτζιλίκι 3 ή 4 μήνες το καλοκαίρι και μετά παίρνω και το επίδομα ανεργίας αν έχω κολλήσει ένσημα»).
Ο χώρος της ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΟΛΑΒΙΑΣ
Ο χώρος της εργολαβίας συνίσταται μερικές φορές σε τσακάλια του κέρδους που είδαν πρώτοι από όλους ότι η ναυαγοσωστική είναι μια επιχείρηση με μέλλον και τεράστια δυναμική, ένεκα του παγιωμένου τουριστικού προϊόντος της πατρίδας μας, της Ελλάδος.
Νιαουρίσματα, κλαψουρίσματα και λοιπά φληναφήματα πως «δεν υπάρχουν χρήματα» για ναυαγοσώστες, τόσο από Δήμους όσο κι από εταιρίες ναυαγοσωστικής κάλυψης ή ξενοδοχεία, είναι πραγματικά γελοίες.
Εκείνοι απλά τσεπώνουν τα χρήματα απευθείας από τους τουρίστες κι οι κατέχοντες τις άδειες ναυαγοσώστες γελοιοποιούνται ως κορόιδα μεγάλου μήκους, επιδιδόμενοι έμπροθεν των «εργοδοτών» τους σε 100άρια, 200άρια κολύμβηση, ρυθμικής ή όχι για να αποδείξουν ότι «αξίζουν» να εργαστούν ως υπαλλήλοι. Πραγματικά μια κατάσταση εντελώς δυσνόητη για τον κάθε σοβαρό έφηβο ή ενήλικα ναυαγοσώστη.
Πώς θα ΕΠΡΕΠΕ να ήταν;
Τουναντίον η σχέση μεταξύ ναυαγοσωστών και εταιριών θα έπρεπε τουλάχιστον να κινείται επί ίσοις όροις, κι όχι όπως συμβαίνει σήμερα, όπου οι ναυαγοσώστες έχουν καταντήσει οι ζητιάνοι των εταιριών.
Έχουν καταντήσει ζητιάνοι γιατί:
Α) οι εταιρίες /σχολές κερδίζουν με την εκπαίδευση των ναυαγοσωστών, παρέχοντας μερικές φορές πτυχία που κάθε δυο και τρεις ακυρώνουν με παράνομες (μέχρι σήμερα 2013) «ημερομηνίες λήξεως», ώστε να χρειάζεται επανεκπαίδευση του ναυαγοσώστη ξανά και ξανά (όπου επανεκπαίδευση βλέπε «επαναχρηματισμός εταιρίας»). Έτσι ο ναυαγοσώστης καταντά ένας αέναος χρηματοδότης /μαθητής των σχολών. Την ίδια ώρα οι σχολές δεν ελέγχονται από κανέναν για το αν πράγματι ανανέώνουν τις γνώσεις τους κι αυτές κάθε 1 ή 2 χρόνια, όπως ορισμένοι ναυαγοσώστες σε άγνοια.
Β) γιατί οι εταιρίες / σχολές εκμεταλλεύονται τα δημόσια έργα, κάνοντας χρήση αυτής της εκπαίδευσης που είναι αποκλειστικό κτήμα του κάθε ενός ναυαγοσώστη κι όχι κτήμα της εταιρίας της όποιας σχολής ή όχι, αποκλείοντας τους ίδιους τους ναυαγοσώστες του συναιτερισμού ή της ελεύθερης επαγγελματικής απασχόλησης σε Δήμους. Ουσιαστικά ο ναυαγοσώστης που εγκαταλείπει μια σχολή /εταιρία, δεν αφήνεται να εργαστεί ελεύθερα στην αγορά εργασίας, αλλά εξαναγκάζεται με ποικίλους τρόπους να εργάζεται για τις «μαμάδες» εταιρίες.
ΑΝΑΛΟΓΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Ουσιαστικά αν προσπαθήσει κανείς να αναλογιστεί πως συμπεριφέρονται οι εταιρίες των σχολών ναυγοσωστικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, θα έπρεπε να φανταστεί μια σχολή οδηγών η οποία, όταν αποδίδει δίπλωμα οδηγήσεως σε ένα μέλλοντα ταξιτζή, απαιτεί ο ταξιτζής να δίνει κάθε δύο και τέσσερα χρόνια εξετάσεις (βλ. αντιμίσθιο σε €€€.€€) για νέο δίπλωμα (καταβάλλοντας το όποιο αντίτιμο όπως είπαμε) κι αν τυχόν θελήσει να εργαστεί ως ταξιτζής, τότε αυτό θα μπορεί να το πράξει μόνο εργαζόμενος δια μέσω της σχολής οδηγών, που θα παίρνει τα περισσότερα από τα κέρδη, κι όχι εργαζόμενος ως ελεύθερος επαγγελματίας ταξιτζής μόνος του, αναλαμβάνοντας έργα κατ’ ιδίαν ή συναιτεριστικά με άλλους ταξιτζήδες.
Ουσιαστικά δηλαδή οι εταιρίες ναυαγοσωστικής των σχολών έχουν κατασκευάσει κοπάδια ναυαγοσωστών τα οποία χρειάζονται διαρκώς άρμεγμα από τις εταιρίες και δεν μπορούν να εργαστούν μόνοι τους ως ελεύθεροι επαγγελματίες σε χώρους που δραστηριοποιούνται αυτές οι τελευταίες. Είναι δηλαδή 2 φορές χαμένοι. Και με τους χαμηλούς μισθούς, και με την κάθε τόσο και λιγάκι ανάγκη για «επανεξέταση ικανότητας» που οι σχολές διαρκώς προτείνουν ακόμη και στο Υπουργείο Ναυτιλίας όπως μάθαμε.
Πρόσφατα σχόλια