Ναυαγοσώστες, Σχολές, Δήμοι, Ξενοδοχεία, συνθήκες στην Ελλάδα
Συνθήκες Εργασίας & Εκπαίδευσης των Ναυαγοσωστών στην Ελλάδα.
Ναυαγοσώστες στην Ελλάδα ως αιώνιοι φοιτητές
Το ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ του ΑΙΩΝΙΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ των ΣΧΟΛΩΝ
Όπως είπαμε αλλού, ενώ ο ναυαγοσώστης, όπως ο ιατρός, ο νοσοκόμος, ο χειρούργος, ο μαθηματικός που αποφοίτησαν από μια σχολή, θα έπρεπε λογικά να εργάζεται μόνος του στην «ελεύθερη αγορά», αλλά και να είναι πλέον κι οριστικά έτοιμος ναυαγοσώστης μια για πάντα, όπως είναι ο γιατρός ιατρός για πάντα, ο μαθηματικός μαθηματικός για πάντα κ.α. αντίθετα ο ναυαγοσώστης στην Ελλάδα είναι αιώνιος φοιτητής των σχολών ναυαγοσωστικής εκπαίδευσης, γιατί η άδειά του ή το δίπλωμά του «θα πρέπει» να λήγει κάθε 4 ή κάθε 2 χρόνια. Το γιατί συμβαίνει αυτό δε χρειάζεται πολύ να το καταλάβει κανείς.
Τα ΚΙΝΗΤΡΑ πίσω από την ΕΚΠΤΩΣΗ του ΠΤΥΧΙΟΥ του ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΗ
Πολλοί νομίζουν πως η έκπτωση – λήξη της άδειας / πτυχίου του ναυαγοσώστη, είναι κάτι το θεμιτό για την σωστή εκπαίδευση του ναυαγοσώστη, επειδή το ίδιο άτομο ελέγχεται για τις ικανότητές του κάθε 4 ή 2 χρόνια.
Για σκεφτείτε όμως; γιατί δε συμβαίνει το ίδιο για τον αστυνομικό, τον ιατρό και τον χειρούργο; Ιδιαίτερα για το χειρούργο αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει κάθε 6 μήνες, ή μήπως όχι;
Είναι απλό το γιατί ο χειρούργος κι άλλες ειδικότητες δεν ελέγχονται κάθε 1, ή 2, ή 4 χρόνια για τις ικανότητές τους: οι ανωτέρω ειδικότητες δεν εκβιάζονται δια μέσω νόμου να λογοδοτήσουν σε ιδιωτικές εταιρίες, και μάλιστα τέτοιες που έχουν τη δυνατότητα να συναρμολογούν τους νόμους του κράτους για δικό τους όφελος, τρέχοντας όποτε τις βολεύει στα υπουργεία μετά από τις συνελεύσεις τους.
Συνεπώς τα κίνητρο πίσω από την επανεκπαίδευση των ναυαγοσωστών δεν είναι η «ανανέωση» κι ο «έλεγχος» των ικανοτήτων των εργαζομένων εις τις ναυαγοσωστικές εταιρίες, αλλά
α. η δια βίας και βάσης νόμου εξανάγκαση των «ελευθέρων» επαγγελματιών ναυαγοσωστών να δίνουν τον οβολό τους κάθε 1, 2, 3 και 4 χρόνια στις σχολές ναυαγοσωστικής εκπαίδευσης.
β. το μάντρωμα των υποτιθέμενων «ελευθέρων επαγγελματιών» ναυαγοσωστών κάτω από τις αυτές εταιρίες ναυαγοσωστικών υπηρεσιών (συντεχνίες), αφού ο κάθε ναυαγοσώστης θα πρέπει κάθε 1, ή 2 ή 4 χρόνια να παίρνει «βεβαίωση ικανοτήτων» από ένα ιδιώτη επιχειρηματία που ενεργεί επιχειρηματικά στον ίδιο ακριβώς χώρο απασχόλησης με τον πρώτο.
Τί σημαίνει πρακτικά αυτό το β);
Σημαίνει πως αν τυχόν ο ναυαγοσώστης αποφασίσει κάποια στιγμή να γίνει όντως «ελεύθερος επαγγελματίας» ή να ιδρύσει δική του εταιρία ναυαγοσωστικών καλύψεων, θα «αδυνατεί» το λιγότερο, να παίρνει βεβαίωση/ανανέωση ναυαγοσωστικών ικανοτήτων, εφόσον κινείται με την ατομική ή επιχειρηματική του δράση ενάντια κι ανταγωνιστικά στα συμφέροντα της σχολής ναυαγοσωστικής, που όπως είπαμε έχει κι εταιρία ανάληψης ναυαγοσωστικών υπηρεσιών / καλύψεων. Ίσως και να μην μπορεί καν, αν η νομοθεσία που προτείνουν οι σχολές του το απαγορεύει.
Πολύ απλό ε; Σατανικό θα έλεγε κανείς! το απόλυτο μεγαλείο της ξεφτίλας στην Ελλάδα της Ε.Ε. όσο αφορά την ναυαγοσωστική. Αλλά ποια ναυαγοσωστική; εδώ δε μιλάμε για ναυαγοσωστική πλέον. Μιλάμε για πονηρούς γραφειοκράτες επιχειρηματίες που τα καλοκαίρια βλέπουν τη θάλασσα από το «σωστικό» τους σκάφος, κι όχι μέσα από τα γιαλάκια κολύμβησης ενός μάχιμου ναυαγοσώστη που μυρίζει ιδρώτα κι αλμύρα.
Η απόδειξη ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΚΙΝΗΤΡΟΥ πίσω από την ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ σε 2 ΒΗΜΑΤΑ
Η απόδειξη πως το κίνητρο είναι το κέρδος, κι όχι ο έλεγχος της ορθής ικανότητας των ναυαγοσωστών στηρίζεται σε δύο πανίσχυαρα δοκάρια – βήματα:
α. Καλός ναυαγοσώστης δεν είναι ο ναυαγοσώστης που έχει τις αθλητικές ικανότητες που ορίζει το κάθε Π.Δ. Καλός ναυαγοσώστης είναι αυτός που έχει τις ικανότητες μεν, αλλά που από την άλλη ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ κάνει την δουλειά του ΚΑΛΑ, δηλαδή τηρεί το ωράριο, προπονείται σε καθημερινή σχεδόν βάση, προσέχει την ώρα του καθήκοντος, είναι υπεύθυνος κ.λ.π. Από την άλλη, ένας έλεγχος ικανοτήτων κάθε 2 χρόνια ή κάθε 1 χρόνο, δηλαδή μία μόνο εξεταστική μέρα, δε λέει τίποτα για τις ικανότητες του ναυαγοσώστη όλο το υπόλοιπο διάστημα των 364 ή 727 ημερών. Άρα τί μένει; μένει μόνο το κέρδος των σχολών ναυαγοσωστικής εκπαίδευσης στο ταψί, δηλαδή το πως θα αλείφουν διαρκώς με βούτηρο το ψωμί τους. Οι υπόλοιποι είναι απλά τα πιόνια της υπόθεσης, που τρέχουν στο 100στάρι κάθε φορά που ο «προπονητής με τη σφυρίχτρα» σφυρίζει, χωρίς να αντιλαμβάνοται στο άμεσο μέλλον τι τους περιμένει.
β. Οι ίδιες αυτές σχολές, που υποτίθεται θέλουν να ελέγχουν την ικανότητα των ναυαγοσωστών κάθε 1,2 ή 4 χρόνια, επειδή ακριβώς είναι «μέτοχες» σε εταιρίες ναυαγοσωστικής κάλυψης δημοτικών παραλιών με χοντρά χρήματα, δεν ενδιαφέρονται και τόσο για τις ικανότητες των απασχολούμενων σε αυτές ναυαγοσωστών τους · κι δω δεν αναφερόμαστε μόνο στις αθλητικές τους ικανότητες, αλλά και σε όσα τονίσαμε στο α) δηλαδή στο αν τηρούν το καθήκον τους όπως πρέπει), καθόσον ένα δημόσιο έργο ναυαγοσωστικής κάλυψης πολυσύχναστων παραλιών λ.χ. με 20 θέσεις εργασίας, που πρέπει να καλυφθεί από μια εταιρία για να κερδίσει το σύνολο των χρημάτων ενός δημόσιου διαγωνισμού λ.χ. 220.000 ευρώ + ΦΠΑ, θα «πρέπει» να καλυφθεί όπως και να έχει, δηλαδή ακόμη κι αν όλοι οι απασχολούμενοι σε αυτήν ναυαγοσώστες που θα απασχοληθούν στο έργο δεν πληρούν τις εργασιακές προϋποθέσεις του α), δηλαδή δεν είναι καλοί κι υπεύθυνοι ναυαγοσώστες παρά τις αθλητικές τους επιδόσεις. Άρα τι μένει; μένει και πάλι μόνο το κέρδος των σχολών ναυαγοσωστικής εκπαίδευσης στο ταψί, δηλαδή το πως θα αλείφουν διαρκώς με βούτηρο το ψωμί τους. Οι υπόλοιποι είναι απλά τα κορόιδα της υπόθεσης.
Βοηθητική Εξήγηση
Οι εταιρίες ναυαγοσωστικών υπηρεσιών & κάλυψης, επειδή είναι συνυφασμένες με τις σχολές ναυγοσωστικής στις πλείστες περιπτώσεις, όταν πρέπει να αναλάβουν ένα δημόσιο έργο με πολλά χρήματα, γνωρίζουν ότι πρέπει να το αναλάβουν πάση θυσία, ακόμη και με λαδώματα όπως έχουμε πει, ακολουθώντας την πεπατημένη οδό δημοσίων έργων στην Ελλάδα· οπότε καταντά κι αδιάφορη η «άριστη» απόδοση των ναυαγοστών που θα απασχοληθούν τελικά στο έργο, που εν τω μεταξύ ως έχουμε πει αλλού έχουν παραδόσει τις άδειες τους κι έχουν μετατραπεί από ελεύθεροι επαγγελματίες σε υπάλληλους των εταιριών αυτών.
Έτσι οι εταιρίες ναυαγοσωστικής κάλυψης κι ανάληψης δημοσίων έργων, που είναι ως είπαμε άλλωστε οι ίδιες οι σχολές εκπαίδευσης, τί κάνουν; κάνουν τα στραβά μάτια σε αρκετούς ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥΣ για τη δουλειά αυτή, δικούς τους εργάτες για να αναλάβουν όσο περισσότερα δημόσια έργα μπορούν, συναγωνιζόμενες τις άλλες εταιρίες στο χώρο, υποσχόμενοι στους υπάλληλους τους ναυαγοσώστες άλλωστε όσο γίνεται «περισσότερες» θέσεις εργασίας.
Μα πώς μπορεί να υπόσχεται κανείς λ.χ. 40 θέσεις εργασίας όταν δεν υπάρχουν τόσοι κατάλληλοι ναυαγοσώστες στην ΙΔΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ; Απλά, οι κενές θέσεις καλύπτονται, όχι με ελεύθερους επαγγελματίες ναυαγοσώστες από την δυναμική της αγοράς, αλλά από τους ναυαγοσώστες που παρέχει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ η «μητρική» σχολή επαγγελματικής εκπαίδευσης, ώστε να αναληφθεί το όποιο δημόσιο έργο, όπως και να έχει. Έτσι το χρήμα κυλά στα στενά μονοπάτια των ίδιων πάντοτε επιχειρηματιών.
Κι ενώ συμβαίνουν αυτά τα γελοία πράγματα, βλέπει κανείς στο διαδίκτυο διευθυντές σχολών ναυαγοσωστών εκπαίδευσης να πανυγυρίζουν πως με τη διαρκή επανεκπαίδευση (κάθε 1, 2 ή 4 χρόνια) οι ναυαγοσώστες που απασχολούνται είναι «άριστοι».
Αυτά είναι αστεία πράγματα μόνο και να λέγονται. Φαντάζουν γελοίοι, ενώ θα έπρεπε να είναι πολύ σοβαροί. Αλλά πώς να είναι σοβαροί όταν η τελευταία διάσωση που έφεραν σε πέρας ήταν πριν πάρα, πάρα πολλά χρόνια ή δεν απλά δεν την πραγμάτωσαν ποτέ τους; Γι αυτούς τους τύπους μία είναι σημαντική διάσωση -> η διάσωση του €.
ΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ;
Είναι πάρα πολύ απλό:
α. Πρώτα από όλα οι σχολές εκπαίδευσης δε θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να έχουν σχέση με οποιαδήποτε εταιρία ανάλυψης ναυαγοσωστικών υπηρεσιών ή κάλυψης . Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο στην Ελλάδα. Το γιατί το αναλύσαμε ανωτέρω. Μόνο ανεξάρτητες σχολές ναυαγοσωστικής θα μπορούσαν να παρέχουν βεβαίωσης εκπαίδευσης, δίχως οικονομικό δόλο προεκτεινόμενο σε αναλήψεις δημοσίων έργων «πάση θυσία», δηλαδή ακόμη και με ανίκανους (όχι αθλητικά απαραιτήτως!) ναυαγοσώστες. Αντίθετα ορισμένες σχολές έφτασαν στο σημείο να αιτούνται σε συνεδριάσεις όλο και λιγότερες απαιτήσεις στις αθλητικές επιδόσεις των ναυαγοσωστών που εκπαιδεύουν και τους οποίους μετά απασχολούν στις «θυγατρικές» τους εταιρίες ναυαγοσωστικής κάλυψης.
β. Αν από την άλλη μεριά οι εταιρίες ναυαγοσωστικής εκπαίδευσης θα ήθελαν να κατέχουν και εταιρίες ανάληψης ναυαγοσωστικών έργων , τότε θα πρέπει να έκαναν παντελώς πέρα μετά την 1η χορόγηση του πτυχίου σε ένα ναυγοσώστη και να παραμένει ως τυχόν επανεξετάζουσα αρχή της αθλητικής ικανότητας ενός ναυαγοσώστη μια ανεξάρτητη δημόσια αρχή, όμως είναι το Λιμενικό Σώμα μέχρι «σήμερα»(2013). Επειδή όμως αυτό έχει καθίσει κόμπος στο λαιμό των σχολής της ναυαγοσωστικής που τους αρέσει το ευρω-βούτηρο της επαναπώλησης διπλωμάτων, αλλά και η τροφοδοσία των εταιριών κάλυψης με τους «δικούς» τους πάντα ανθρώπους, πιέζουν με όλα τα μέσα, ακόμη και με νομικά για να κατοχυρώσουν την ανανέωση των αδειών των ναυαγοστών στο δικό τους χώρο, υπογράφοντας αυτές βεβαιώσεις ναυγοσωστικής ικανότητας (πτυχία).
Ιδανική Συνθήκη
γ. ΚΥΡΙΩΣ όμως και σε ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ απεγλωβισμού από το στραγγαλισμό κάποιων Σχολών Ναυαγοσωστικής Εκπαίδευσης, ο πραγματικός επαγγελματίας ναυαγοσώστης θα έπρεπε να λαμβάνει το πτυχίο του 1 φορά μόνο, την 1η, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τον ιατρό και το χειρούργο. Από κει κι έπειτα ο κάθε ναυαγοσώστης θα έπρεπε να κατοχυρώνεται στο δικό του χώρο, ακριβώς όπως ο κάθε άλλος ελεύθερος επαγγελματίας.
Δηλαδη, αν είναι καλός στη δουλειά του (κι εδώ όπως είπαμε δεν μιλάμε μόνο για αθλητικές επιδόσεις, γι αυτό κι οι «ανανεώσεις διπλωμάτων» που προωθούν οι σχολές ναυαγοσωστικής είναι παντελώς άχρηστες και δόλιες, παρεκτός αν ο ίδιος ο ναυαγοσώστης επιθυμεί την όποια ανανέωση) θα συνεχίζει να εργάζεται όσο μπορεί κι είναι αρεστός και επιλεγόμενος από αναθέτες έργων, ορίζοντας και τον ανάλογο μισθό εργασίας / τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών του βάση αυτών των «καλών» επαγγελματικών επιδόσεων του, κι όχι να αξιολογείται το ίδιο ο κάθε «καλός» ναυαγοσώστης με τον κάθε «ακατάλληλο», επειδή απλά και μόνο έτσι συμβαίνοντας, ωφελεί την όποια εταιρία ανάλυψης ναυαγοσωστικών υπηρεσιών, που όπως είπαμε εντάσσεται οικονομικά κάτω από κάποια «μητρική» σχολή ναυαγοσωστικής εκπαίδευσης, κι η οποία επιθυμεί πάντοτε να αναλαμβάνει όσο γίνεται περισσότερα δημόσια έργα, πετώντας μέσα στο τσουβάλι προσλήψεων του «υψηλού» βασικού μισθού, χωρίς ένσημα ή υπερωρίες, καλούς και κακούς ναυαγοσώστες, ανεξαρτήτως επιδόσεων (βεβαιώσεων αθλητικών και γνωσεολογικών ικανοτήτων).
Με άλλα λόγια
«Το ράσο δεν κάνει το παπά», κι η βεβαίωση ικανοτήτων ναυαγοσώστη δεν κάνει τον καλό ναυαγοσώστη.
Ναυαγοσώστες που είναι άριστοι στη δουλειά τους, με την παρούσα κατάσταση θα εργάζονται μια ζωή ως υπάλληλοι εταιριών, με παροχές «υψηλού» βασικού μισθού, μη μπορώντας να εκμεταλλευτούν πλήρως την αξία της δικής τους απόδοσης εργασίας, στον επαγγελματικό τους χώρο που δικαιωματικά τους ανήκει. Μόνο το ελεύθερο επάγγελμα θα αναδείξει σωστούς επαγγελματίες στο χώρο.
Για την ώρα αναδυκνείονται ως σωστοί επαγγελματίες, μόνο όσοι συμφωνούν ή εργάζονται για τις εταιρίες ναυαγοσωστικής εκπαίδευσης ή παροχής ναυαγοσωστικών υπηρεσιών, που είναι το ίδιο και το αυτό πράγμα.
ΤΑ ΠΑΡΑΣΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΡΟΪΔΙΑΣ
Η παραμονή στο Matrix της ελληνικού τύπου ναυαγοσωστικής απασχόλησης (υπάλληλοι αντί ελεύθεροι επαγγελματίες) διατηρείται με την έγχυση «ναρκωτικών ουσιών» στα μυαλά αθώων ναυαγοσωστών που διέπρεψαν στο επάγγελμα.
Κι ως «ναρκωτικές ουσίδες» εδώ δε νοούμε τίποτα άλλο παρά την απόδοση τιμών και μεταλλίων σε καλούς (ως επαγγελματίες) ναυαγοσώστες από τις ίδιες αυτές εταιρίες που τους απασχολούν και που ως τιμές δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά διαφήμιση των ίδιων αυτών εταιριών. Αν ήταν από μια κάποια ανεξάρτητη αρχή, λ.χ. από το Δημόσιο ή από το Λιμενικό Σώμα, τότε θα πηγαίναμε «πάσο». Επειδή όμως λαμβάνουν χώρα από εταιρίες συμφερόντων που απεργάζονται διαρκώς με νόμους τα συμφέροντα των κατόχων αδειών εξασκήσεως του επαγγέλματος του ναυαγοσώστη, δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο για το μέγεθος της κοροϊδίας.
Μέχρι τότε, η ουσιαστική απόδοση τιμών στο ναυαγοσώστη πραγματοποιείται μέσα από τα ίδια τα συναισθήματα της διάσωσης κι από τα θύματα που διασώζονται από αυτόν επί της παραλίας, όχι από τις εταιρίες και τα μετάλλεια, ενώ σε σταθερή βάση υλοποιείται στο τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών από τον όποιο άξιο εργοδότη. Όλα τα υπόλοιπα έτσι όπως συμβαίνουν, γι αυτούς που στέκονται να παρακολουθούν από το πεδίο της μάχης, είναι απλά γραφικότητες, χειραγώγηση και θεατρικό φολκλόρ…
Ναυαγοσώστες, Σχολές, Δήμοι, Ξενοδοχεία, συνθήκες στην Ελλάδα 
Αγαπητέ συντάκτη του άρθρου
Ο χειρουργός που αναφέρεις, όπως και όλοι οι γιατροί, για να διατηρούν τις γνώσεις τους επικαιροποιημένες, παρακολουθούν κάθε χρόνο αρκετά Πανελλήνια και Διεθνή συνέδρια, αγοράζουν ακριβά βιβλία και είναι συνδρομητές σε ιατρικά επιστημονικά περιοδικά. Όλα αυτά έχουν αρκετά υψηλό κόστος. Χωρίς επικαιροποίηση και συνεχή εξάσκηση πάνω σε αληθινά περιστατικά, δεν μπορούν να διατηρηθούν σε ετοιμότητα. Ο ναυαγοσώστης σπανίως θα κάνει αρκετές διασώσεις και δυστυχώς «if you don’t use it you loose it». Έρευνες έχουν δείξει ότι μετά από 6 μήνες, το μόνο που θυμάται κάποιος από την ΚΑΡΠΑ είναι το 9% της αρχικής του εκπαίδευσης. Όσα χρόνια και να δουλεύει, αν δεν κάνει εξάσκηση στην ΚΑΡΠΑ δεν θα είναι έτοιμος να την εφαρμόσει με ταχύτητα και ποιότητα. Η συνεχής επανεκπαίδευση δεν είναι ούτε εκ του πονηρού ούτε Ελληνική επινόηση. Αν ασχοληθείς με οργανισμούς του εξωτερικού, θα διαπιστώσεις ότι η ανανέωση τις ισχύος κάθε 4, 2 ή ακόμα και 1 έτος (ανάλογα με την πιστοποίηση), είναι κοινή πρακτική. Μην αδικείς μια σωστή πρακτική που έχει πίσω της ικανοποιητική τεκμηρίωση.
Με την ευκαιρία, θέλω να σε ενθαρρύνω να συνεχίσεις να διατηρείς το φιλότιμο, προσεγμένο και με μεράκι blog σου που δυνητικά μπορεί να προσφέρει πολλά στον κλάδο μας.
Κατ αρχήν να σε ευχαριστήσουμε που ασχολήθηκες με το blog μας, μιας και το όνομά σου είναι πολύ γνωστό.
Πολύ σωστά όσα λες αλλά από λάθος οπτική.
Αναρωτήσου το εξής: γιατί άραγε το blog μας κατέκρινε τις συνεχείς ανανεώσεις πτυχίων; Μήπως γιατί η επανάληψη του ΚΑΡΠΑ δεν ωφελεί; (αυτή ούτως ή άλλως συμβαίνει από τις σχολές – εταιρίες προς τους εργαζόμενούς τους ναυαγοσώστες κάθε έτος)
Όχι φίλε μου.
Έγινε γιατί,όπως σωστά λες, ο ιατρός ξοδεύει για να συνεχίσει να μαθαίνει από ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ως ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ με ΚΑΛΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ μεν και δυνατότητα ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ, ενώ ο ναυαγοσώστης ενώ έχει περιπέσει στο βασικό μισθό εργατοτεχνίτη ή υπαλλήλου, πολλές φορές εργαζόμενος στη μαύρη εργασία χωρίς καν νόμιμες αποδοχές, επιπλέον θα καλείται να καταβάλλει και χαράτσια κάθε 2 και 3 για να αποδείξει ότι θέλει να συνεχίζει να εργάζεται με τον πιο κατώτατο μισθό από τον κατώτατο (χαράτσι γαρ) αλλά και ανασφάλιστος, χωρίς καταβολή δώρου χριστουγέννων ή επιδομάτων και αποδοχών αδείας. Κι άρα χωρίς να έχει την ίδια ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ή ΗΘΙΚΗ αποκατάσταση όσο ο ιατρός.
Ας πάνε και οι ιατροι να εργάζονται σε ιδιωτικές εταιρίες, όπως οι ναυαγοσώστες, και μάλιστα σε εταιρίες ΟΧΙ ιατρών, αλλά απλών επιχειρηματιών. Μετά το ξανασυζητάμε… το ζύγι της σύγκρισης που έκανες.
Επίσης, πάντα έχουμε δει την Ελλάδα να αντιγράφει το εξωτερικό, αλλά αυτό συμβαίνει ΑΔΙΚΩΣ και ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ. Αντιγράφουμε λ.χ. τη συνεχή επί χρήμασι εκπαίδευση, αλλά όχι τις αποδοχές. Για να μπορείς να πληρώνεις, πρέπει να λαμβάνεις. Στην Ελλάδα έχουμε κολλήσει μόνο στο «πλήρωνε», κι αυτό δίχως ΑΠΟΔΕΙΞΗ (φοροδιαφυγή σχολών), ενώ το «λαμβάνειν» κινείται διαρκώς ή συχνά σε παράνομα πλαίσια.
Κι όσο αφορά τον ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ, δεν μπορούμε να συζητάμε την όποια ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ σύγκριση (φακελάκια και τα συναφή) με τον έλληνα ναυαγοσώστη…
Ο Έλληνας ναυαγοσώστης επιζεί μόνο από το ΜΕΡΑΚΙ, σπανίως από τις αποδοχές. Κάνε μια έρευνα και δες πόσο έπεσε ο κύκλος των εκπαιδεύσεων «ναυαγοσώστη ακτής» στην Ελλάδα και μετά ψάξε και το γιατί.. Εμείς τοτ γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ως εργαζόμενοι. Εσείς οι άλλοι;
Ευχαριστούμε για το σχόλιο. Πάντα τέτοια.
Υ.Γ. Αφήσαμε τελευταίο το σημαντικότερο που το είχαμε ξεχάσει: επειδή οι ιατροί είναι και νιώθουν επαγγελματίες, ενδιαφέρονται μόνοι τους για την μόρφωσή τους και δεν τους ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙ κανείς μετά την αποφοίτησή τους, ούτε για την επαναμόρφωσή τους, παρά μόνο οι ασθενείς τους ή οι εργοδότες τους, όπου λάχει. [κι έχουμε δει και στην εργασία μας τραγικές ελλείψεις σε γνώσεις Α βοήθειας εκ μέρους ιατρών!]
Από την άλλη μεριά οι έλληνες ναυαγοσώστες, επειδή δε νιώθουν επαγγελματίες (και μάλιστα ελεύθεροι παρά την «άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος») σύμφωνα με τον νέο νόμο οφείλουν να πιστοποιούνται από άλλους και να μην δείχνουν οι ίδιοι ενδιαφέρον για το επαγγελμά τους. Κι ακόμη κι αν δείχνουν, και πάλι αδιάφορο, εφόσον χαράτσι ούτως ή άλλως θα πληρώνουν όμοια με τους αδιάφορους.
Αυτό άλλωστε είναι και το σκότωμα του επαγγελματισμού, όπου δηλαδή οι αδιάφοροι λόγω άγνοιας δεν απομακρύνονται, αλλά διαρκώς «πιστοποιούνται» υποτίθεται για 2, 3 ή 4 χρόνια και παραμένουν αρκεί να κλείνονται νέα συμβόλαια «ναυαγοσωστικής κάλυψης» και οι θέσεις να πληρούται με «ναυαγοσώστες» ενώ γίνονται και «μαύρες» πωλήσεις πτυχίων (χωρίς παραστατικά).
Ο αδιάφορος ξεχνά μετά από 1 μήνα ούτως ή άλλως. Συνεπώς το χαράτσι τι προσφέρει; Πολύ λίγα!
Ο μόνιμος ναυαγοσώστης και εμπειρία έχει, άσε που ΚΑΡΠΑ βλέπει σήμερα κανείς και στο Youtube αν θέλει να επαναλάβει.
πάρα πολύ σωστά Κωνσταντίνε…!!!!!!!