Ναυαγοσώστες, Σχολές, Δήμοι, Ξενοδοχεία, συνθήκες στην Ελλάδα
Συνθήκες Εργασίας & Εκπαίδευσης των Ναυαγοσωστών στην Ελλάδα.
Συνεταιρισμός ή Ατομική Επιχείρηση στη Ναυαγοσωστική;
Κάποιοι φίλοι ρωτούν αν είναι καλύτερη μια ατομική επιχείρηση που απασχολεί ναυαγοσώστες ή ένας συνεταιρισμός ναυαγοσωστών.
Η απάντηση δεν είναι απλή κι ούτε μπορεί να λυθεί με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ.
ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ
Σε γενικές γραμμές:
1) ένας συνεταιρισμός ιδρυμένος από ναυαγοσώστες, υποτίθεται πως ιδρύεται προς όφελος των ναυαγοσωστών, παρά υπέρ της συσώρευσης ιδιωτικού κεφαλαίου που κάποιος ιδιώτης – ιδιοκτήτης μιας προσωπικής εταιρίας μπορεί να θέλει να συσσωρεύσει διευθύνοντας μια επιχείρηση ναυαγοσωστικών καλύψεων.
2) Είναι πιο πιθανό ένας συνεταιρισμός ναυαγοσωστών να έχει καλύτερο έλεγχο πάνω στα οικονομικά θέματα και στην διαχείρηση των αποθεμάτων (κέρδη / κεφάλαιο σαν να λέμε), εφόσον ο έλεγχος της διεύθυνσης του συνεταιρισμού εξαρτάται από περισσότερα άτομα, τους ίδιους τους ναυαγοσώστες του Δ.Σ. (σσ Διοικητικού Συμβουλίου), παρά είναι ανεξέλεκτος όπως συμβαίνει με μια ιδιωτική επιχείρηση όπου κανείς δεν λογοδοτεί για την οικονομική κατάσταση μιας τέτοιας επιχείρησης απέναντι στον εργαζόμενο. Το Δ.Σ. ενός συνεταιρισμού οφείλει να λογοδοτεί στους απλούς ναυαγοσώστες για τα οικονομικά πεπραγμένα. Αν δεν το κάνει….
3) Ο συνεταιρισμός επίσης, εφόσον έχει σκοπό την διατήρηση της απασχόλησης και τη διαίνωσή της (δηλαδή τα κεφάλαια που κερδίζονται επανεπενδύονται και πάλι σε πάγια αποκτήματα [εξοπλισμοί] για την καλυτέρευση της εργασιακής απόδοσης αλλά και για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας) πιο δύσκολα έρχεται σε κακή οικονομική κατάσταση ένεκα ματαιοδοξίας, νεοπλουτισμού ή μεγαλομανίας του διοικητικού του συμβουλίου από ότι μια ιδιωτική επιχείριση που ναι μεν προωθεί την απασχόληση, αλλά που πολλές φορές κινείται με βάση τη μανία του κέρδους υπέρ του πλουτισμού και της «καλοπέρασης» με ταξίδια κι αποκτήσεις αγαθών που δεν έχουν σχέση με το επάγγελμα (λ.χ. αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, ακίνητα κ.α).
ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΕΣ;
Υπάρχουν ατομικές επιχειρήσεις που οι επιχειρηματίες δείχνουν σύναιση και τιμιότητα, τόσο ως προς τη διαχείρηση των κεφαλαίων όσο και προς τη συμπεριφορά τους απέναντι στους εργαζόμενους. Όμως αυτός δεν είναι ο κανόνας.
Ο κανόνας είναι πως σε γενικές γραμμές όποιος δημιουργεί επιχείρηση το κάνει για να ΚΕΡΔΙΣΕΙ κεφάλαιο (χρήματα) και σπανίως για να αποκαταστήσει κοινωνικές αδικίες με αλτροϋσμό.
Οι συνεταιρισμοί υποτίθεται εργάζονται για την αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας με σκοπό το καλύτερο μοίρασμα και την καλύτερη επένδυση των κερδών. Αυτό λέει η θεωρία.
Η πραγματικότητα;
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Σε κάθε συνεταιρισμό, οι εγωισμοί, οι εγωπάθειες, η δίψα για τα χρήματα που δεν υπήρχαν στη θέση του πρώην απλού εργαζομένου, αλλά που τώρα υπάρχουν και κινούνται μέσα στον συνεταιρισμό, οδηγούν τα περισσότερο «τσακάλια» του Δ.Σ. να έρθουν σε έριδες για τη διανομή των μπόνους, των επιδομάτων και γενικότερα για το διαμοιρασμό του κεφαλαίου εντός στενής κλίκας απασχολουμένων.
Συνεπώς! Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι βέβαια το είδος μιας επιχείρησης, αλλά οι αρχικοί σκοποί για τους οποίους ιδρύεται μια επιχείρηση, καθώς και οι στόχοι της καθόλη την πορεία της, οι οποίοι σαφώς εξαρτώνται από τη διοίκηση της τις περισσότερες φορές. Σαφώς σε μια επιχείρηση μπορούν να επέλθουν προβλήματα που δεν υπολογίστηκαν. Αλλά όλοι γνωρίζουν πολύ καλά, πως τα περισσότερα προβλήματα επιχειρήσεων είναι ζήτημα ανθρώπων…
Άρα;
Άρα όλα είναι ζήτημα χαρακτήρων και ήθους των ηγεσιών και όχι της νομικής μορφής μιας επιχείρησης. Δηλαδή αν οι συμμεττέχοντες σε μια επιχείρηση είναι λαμόγια, η επιχείρηση αργά ή γρήφορα θα πάει κατά διαβόλου και σίγουρα οι εργαζόμενοι δε θα λαμβάνουν τις αποδοχές που πρέπει τουλάχιστον νομικά να απολαμβάνουν.
Αν αντίθετα οι άνθρωποι που διοικούν μια επιχείρηση είναι σοβαροί επαγγελματίες με ήθος και καλό ανθρώπινο χαρακτήρα, που λογαριάζουν δηλαδή τον εργαζόμενό τους ως συνάνθρωπο που πρέπει κι αυτός να ζήσει, τότε η επιχείρηση είναι το πιθανότερο να προκόβει.
Κάθε σοβαρός άνθρωπος που διαθέτει επιχείρηση και βλέπει ότι οικονομικά δεν προοδεύει αλλά αντιθέτως «μπαίνει μέσα», οφείλει να την κλείνει, παρά να πιέζεται και να πιέζει εργαζόμενους (συχνά με οφειλές μηνών ή με μη καταβολές επιδομάτων ή με μαύρη εργασία) απλά και μόνο για να μη χάσει τον διοικητικό του θώκο.
Γιατί θα πρέπει να την κλείνει;
Διάβασε εδώ.
Ναυαγοσώστες, Σχολές, Δήμοι, Ξενοδοχεία, συνθήκες στην Ελλάδα 
Πρόσφατα σχόλια