Ναυαγοσώστες, Σχολές, Δήμοι, Ξενοδοχεία, συνθήκες στην Ελλάδα
Συνθήκες Εργασίας & Εκπαίδευσης των Ναυαγοσωστών στην Ελλάδα.
Ταξίδια στην Αυστραλία & Όριο Ηλικίας του ναυαγοσώστη στην Ελλάδα
Όλοι οι ναυαγοσώστες στην Ελλάδα θα έχουν ακούσει το πόσο «κουλ» είναι τα ταξίδια που διοργανώνουν κάποιες Ελληνικές Σχολές Ναυαγοσωστικής στην Αυστραλία, ή όπου αλλού, με σκοπό την «εκπαίδευση» των ελλήνων ναυαγοσωστών…
Πόσες και πόσες (λίγες) σχολές δεν εφαρμόζουν αυτό το σύστημα πιθανής περεταίρω αφαίμαξης των φτηνά αμειβομένων ελλήνων ναυαγοσώστών, με σκοπό την «εκπαίδευση», παρότι αμοίβονται οι τελευταίοι ως ανιδείκευτοι εργάτες, όταν εργάζονται εδώ, στην πατρίδα τους Ελλάδα.
Το Όριο Ηλικίας του Ναυαγοσώστη… για «πάντα» 45;
Όσοι γνωρίζουν το Π.Δ. 23/2000 , ξέρουν πως το επάγγελμα του ναυαγοσώστη στην Ελλάδα έχει όριο ηλικίας μέχρι τα 45 έτη (εν έτη 2015).
Κι όμως κάποιοι παλεύουν ώστε το όριο να παραμείνει κολλήμένο εκεί στα 45 έτη…
Ο λόγος;
Φοβούνται πως οι νέες επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να ιδρυθούν από ναυαγοσώστες κοντά στα 40-45 έτη θα τους έπαιρναν «δουλειές», «άρα» όπως σκέπτονται πρέπει το όριο ηλικίας των 45 ετών να παραμείνει, ώστε να απαγορευτεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο και μια ζωή οι ίδιοι και οι ίδιοι να αρμέγουν την αγελάδα. Θα τους περάσει αυτό;
Όσο οι Έλληνες ναυαγοσώστες κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, πολύ πιθανό, χωρίς όμως να αποκλείονται εξαιρέσεις.
Τι προσφέρουν οι εκπαίδευσεις στην Αυστραλία;
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι:
Πέρα από την εμπειρία ενός ταξιδιού ένα απολύτως τίποτα και οι λόγοι είναι οι εξής:
α. οι πιστοποιήσεις του εξωτερικού, τις οποίες πληρώνουν αδρά οι Έλληνες ναυαγοσώστες, δεν έχουν αντίκρισμα στην Ελλάδα, μήτε επαγγελματικό, μήτε μισθολογικό. Στο τέλος, αργά ή γρήγορα η όποια εκπαίδευση πέφτει στο κενό και ξεχνιέται εφόσον δεν έχει αντικείμενο εφαρμογής στο χώρο εργασίας.
β. Τα έξοδα βαριά, και το μόνο που κάνουν είναι να μειώνουν κι άλλο το εισόδημα των πενιχρά αμοιβόμενων ναυαγοσωστών στην Ελλάδα που δε λαμβάνουν δώρα, επιδόματα και ένσημα.
γ. δεν έφτανε στους Έλληνες ναυαγοσώστες η διαρκής φοίτηση στην Ελλάδα με τις διαρκείς ανανεώσεις πτυχίων, τους προστέθηκε και η διαρκης φοίτηση στο εξωτερικό με επιπλέον πιστοποιήσεις… Αν είναι δύνατον.. Πόση εκμετάλλευση ακόμη για 510€ ή 580€ μισθό και πολλές φορές με λειψά ένσημα;
δ. Τέλος όλη αυτή η έξοδος στο εξωτερικό ενέχει την εξής εξοργιστική αντίφαση: οι Έλληνες ναυαγοσώστες που πληρώνουν από την τσέπη τους πολλές φορές και τα εισητήρια του εκπαιδευτή τους, δίχως οι ίδιοι να το γνωρίζουν (στα έξοδά τους προϋπολογίζονται τα έξοδα του εκπαιδευτή…), την ίδια ώρα είναι οι μόνοι εξαπατημένοι, αφού προσφέρουν σε εκείνον που προσπαθεί να μην παραβιαστεί το όριο ηλικίας των 45 και χάσει τις δουλειές του, ταξιδάκι αναψυχής στην Αυστραλία προφανώς και με το ανάλογο κέρδος όπως είπαμε.
Γιατί τελικά τα ταξίδια στην Αυστραλία;
Σίγουρα το κέρδος δεν αποκλείεται, παρά μάλλον επιβάλλεται για εταιρίες κι εκπαιδευτές. Εννοείται αυτό. Ποιος θα εκπαιδεύσε
ι άραγε τσάμπα και μάλιστα τρέχοντας στην Αυστραλία;
Από την άλλη μεριά τα ταξίδια αυτά δίνουν την ευκαιρία να ζήσει ο Έλληνας ναυαγοσώστης το δικό του «μύθο» στην «εξωτική» Αυστραλία, που μετά από 15 χρόνια ναυαγοσωστικής στην Ελλάδα αυτό έχει καταντήσει κουραστικό φαινόμενο, δίχως ουσία κι αντίκρυσμα στην Ελληνική αγορά εργασίας. Και σε αυτό έχουν συνεισφέρει κάποιες Σχολές Ναυαγοσωστικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα, παρεκτός εξαιρέσεων.
Εκείνο λοιπόν που θανατώνει όλα αυτά τα ταξίδια, δεν είναι άλλο παρά όλη αυτή η κοροϊδία ενός συστήματος, που μισθολογικά αλλά κι εργασιακά διατηρεί τους ναυαγοσώστες σε άθλιες συνθήκες στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα θέλει να δημιουργήσει έναν «αέρα» ανωτερότητας με ταξίδια εκπαίδευσης σε εξωτικούς τόπους, όπου ο Έλληνας ναυαγοσώστης θα νιώσει «κοπλεξικά» έναντι των Αυστραλών αλλά κι έναντι των Ελλήνων εκπαιδευτών του που έχουν τα «κονέ» στη «Μέκκα» της ναυαγοσωστικής, στην Αυστραλία. Έτσι ο Έλληνας ναυαγοσώστης οφείλει να είναι υπό στον εκπαιδευτή του, που πολλές φορές είναι κι εργοδότης…
Τι δείχνουν όλα αυτά;
Όλα αυτά δείχνουν την αποτυχία της ναυαγοσωστικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Τι εννοούμε με αυτό;
Εννούμε πως στην εκπαίδευση στην ναυαγοσωστική δε συμβαίνει ότι συμβαίνει λ.χ. σε όλα τα όπλα, ΕΣ, ΠΝ και ΠΑ, όπου 3-4 ανώτεροι στέλνονται στο εξωτερικό για εκπαίδευση και εις την επιστροφή τους εκπαιδεύουν αυτά τα εκπαιδευμένα μέλη, τα υπόλοιπα μέλη της μονάδος τους.
Στην Ελλάδα ατίθετα οι εκπαιδευτές κατά 99% των περιπτώσεων επειδή δεν έχουν σχέση με την πραγματική ναυαγοσωστική επί της παραλίας, έχουν καταντήσει εκπαιδευτές της καρέκλας και του κλειστού διδασκαλείου, ενώ είναι ακόμη νεότατοι, κι έτσι προτιμούν να ταξιδεύουν εις την Αυστραλία αφήνοντας στα χέρια ξένων την εκπαίδευση Ελλήνων αλλά και τη δική τους. Τόση φτώχεια σε εμπειρίες παραλίας , ώστε δεν υπάρχει τίποτα νεότερο να μεταφέρουν στους μαθητές τους. Ούτε αυτά που τους διδάσκει κάθε χρόνο η Αυστραλία. Κάθε χρόνο τρέχουν στην Αυστραλία λες και δεν έμαθαν ότι είχαν να μάθουν.
Στην ουσία η Ελληνική παραλία για όποιον εργάζεται χρόνια αποφέρει μεγάλες εμπειρίες, με τις οποίες οι θεωρητικοί των σχολών δεν έχουν καμία επαφή. Το αυτό συμβαίνει και στις πισίνες.
Η λύσσα δε ορισμένων εκπαιδευτών να μην περάσει το όριο ηλικίας, έχει να κάνει και με αυτόν τον τομέα. Γιατί οι ψημένοι στην εργασία 40ρηδες και 45ρηδες ναυαγοσώστες θα ήταν ιδανικοί εκπαιδευτές με ζώσα εμπειρία, χωρίς κανένα κόμπλεξ έναντι «μάτσο» εκπαιδευτών και ταξιδίων στην αλλοδαπή που συντηρούν ψυχολογία συμπλέγματος ανάμεσα στους νέους εργαζόμενους στην Ελλάδα.
Ελληνική Σχολή Ναυαγοσωστικής Εκπαίδευσης, κι όχι μόνο, μας ενημερώνει στα Αγγλικά (γιατί όχι στα Ελληνικά;) ότι «το να είναι κανείς ναυαγοσώστης δεν είναι μια θερινή εργασία αλλά μια αφοσίωση ζωής».
Είναι όμως αφοσίωση ζωής για κάποιες Ελληνικές Σχολές;
Με τα τελευταία νέα που θέλουν πολλές Σχολές Ελλάδος να αντιτίθεται στο σπάσιμο του ορίου ηλικίας των 45 ετών δεν μπορεί να ελπίζει κανείς ότι το σύνθημα αυτό είναι αλήθεια για όλα τα μέλη της.
Σημασία όμως έχει στο τέλος τι θα αποφασίσει για το όριο ηλικίας το Υπουργείο Ναυτιλίας & Αιγαίου, όχι οι Σχολές και σίγουρα όχι η Αυστραλία ή η Νέα Ζηλανδία…
Ναυαγοσώστες, Σχολές, Δήμοι, Ξενοδοχεία, συνθήκες στην Ελλάδα 
Πρόσφατα έδωσα εξετάσεις στο λιμεναρχείο με επιτυχία, αλλά μου είπαν ότι η άδειά που θα μου εκδώσουν θα έχει ισχύ μέχρι να κλείσω τα 45, δλδ δεν θα δεν θα μπορώ να εργαστώ όσο είμαι 45 (καθόλη την διάρκεια και μέχρι να κλείσω τα 46). Στο αρθρο 5 του ΠΔ 23/2000 αναφέρεται ρητά ότι » Δικαίωμα απασχόλησης ως ναυαγοσώστη έχουν όσοι διαθέτουν την ανωτέρω άδεια σε ισχύ και είναι ηλικίας από δεκαοκτώ (18) μέχρι ΚΑΙ σαρανταπέντε (45) ετών».
Μπορείς να μου πεις την αποψή σου; Δεδομένου ότι είμαι πολύ κοντά στα 45, με ενδιαφέρει να κερδίσω αυτόν τον 1 χρόνο για να μπορώ να δουλέψω. Μπορώ να κάνω κάτι προτού εκδοθεί η άδεια; Ευχαριστώ!
Είναι όπως σε ενημέρωσαν. Μόλις κλείσεις τα 44 και καθοδόν προς τα 45, π.χ. 44 έτη και 4 μήνες, λογίζεσαι ως 45 ετών. Άπαξ και κλείσεις τα 45 έτη, δηλαδή γίνεις 44 έτη +12 μήνες, τότε εισέρχεσαι πλέον στα 46 και η άδεια θεωρείται λήξασα.
Όσο αφορά την εργασία: μπορείς να δοκιμάσεις να εργαστείς κάπου απόμερα, όχι σε Δήμο ή πολυσύχναστη παραλία, αλλά ακόμη κι εκεί θα μπορούσες να δοκιμάσεις, αν μπορείς να επιβαρυνθείς το πρόστιμο σε περίπτωση ελέγχου του λιμενικού σώματος.
Το ύψος του προστίμου ποικίλλει (300€) αλλά μπορείς να ελπίζεις σε μια επιείκεια ένεκα λόγων βιοπορισμού και ένεκα πρόσφατης λήξης της άδειά σου. Να ελπίζεις μόνο να μην βρεθείς προ ανταγωνισμού εταιριών όπου ίσως γίνεται απαιτητή η εκ νέου εγγραφή προστίμου με απώτερο σκοπό την οριστική απομάκρυνσή σου από το παράλιο χώρο διαπλεκόμενης εταιρικής αντιζιλίας.
Επιπλέον, μπορείς να εργαστείς σε πισίνα ή σε υδάτινο πάρκο, όπου η άδεια ναυαγοσώστη παραλίας δεν απαιτείται, αλλά υπερκαλύπτει τις ανάγκες κι όπου όριο ηλικίας δεν υφίσταται, ως εκείνο της παραλίας.
Τέλος να εύχεσαι, το νέο νομοσχέδιο να γράψει στα παλιά του υποδήματα τις εξόφθαλμες απαιτήσεις της Ένωσης Σχολών Ναυαγοσωστικής Εκπαίδευσης Ελλάδος, που έχει ζητήσει να παραμείνει το όριο ηλικίας, ώστε να μονοπωλούν οι Σχολές το επάγγελμα, εξοβελίζοντας τους ενήλικες ναυαγοσώστες από το χώρο εργασίας και τις προοπτικές επιχειρείν που παρουσιάζει.
Καλή τύχη κι ο Θεός βοηθός.
Κωνσταντίνε,
Παρακολουθώ συχνά το blog σου, και τα κατά καιρούς σχόλια στα προσωπικά άρθρα που ανεβάζεις. Ως μέλος της κοινότητας των ναυαγοσωστών (όχι μόνο της Ελλάδας), και παρά το ότι σε κάποιες από τις απόψεις σου συμφωνώ, με θλίβει η τάση του λόγου σου στην γενικοποίηση και ισοπέδωση – πεζοποίηση της κατάστασης, με στοιχεία συνωμοσιολογίας. Δεν γνωρίζω ποιά είναι η εμπειρία σου στα προγράμματα εκπαίδευσης κάθε σχολής (δυστυχώς δεν ακολουθείται ένα καθολικό πρόγραμμα εκπαίδευσης από όλους -όπως συμβαίνει σε άλλες ναυαγοσωστικά πιό ανεπτυγμένες χώρες), αλλά δεν είναι -και δεν δύναται να είναι- όλες οι σχολές (ή όλα τα προγράμματα εκπ/σης) ίδιες.
Στο παρόν άρθρο σου αναφέρεσαι σε 3 ζητήματα. Το πρώτο είναι το όριο ηλικίας που θεσπίζεται στο Π.Δ. Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που το όριο είναι στα 45 έτη, καθώς για τον νομοθέτη, ο ναυαγοσώστης αντιμετωπίζεται ως «μάχιμος» (πχ. πιλότοι, στρατιωτικοί, κτλ), οπότε οι σωματικές ικανότητες κάποιου που είναι άνω των 45 ετών είναι μικρότερες συγκριτικά με τις νεότερες ηλικίες.
Το δεύτερο ζήτημα που θέτεις είναι η αξία της εκπαίδευσης-μετ’εκπαίδευσης κάποιου ναυαγοσώστη σε πρωτόκολλα και συνθήκες διαφορετικές από αυτές που υπάρχουν στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν αναφέρεις εάν κατέληξες στο συμπέρασμα της «άχρηστης εκπαίδευσης» μετά από προσωπική σου εμπειρία ή μέσα από άλλες διαδικασίες. Και το τρίτο ζήτημα που εκθειάζεις είναι η οικονομική επιβάρυνση του κάθε συμμετέχοντα, και η «οικονομική εκμετάλλευση» στην οποία κινδυνεύει να πέσει θύμα.
Ξεκινώντας, λοιπόν, θα σου πω πως η συμμετοχή ή όχι κάποιου σε εκπαιδευτικό ταξίδι στην Αυστραλία είναι καθαρά εθελοντική, και (ευτυχώς) δεν θεωρείται «μόδα» ή «must have». Αυτό σημαίνει πως οι συμμετέχοντες γνωρίζουν εκ των προτέρων όλες τις λεπτομέρειες (κόστος μεταφοράς/διαμονής/διατροφής/εκπαίδευσης/έκδοσης αντίστοιχου πιστοποιητικού, κτλ) καθώς επίσης και το πρόγραμμα που θα ακολουθηθεί. Άρα η συμμετοχή γίνεται συνειδητά και έγκειται στην προσωπική κρίση του καθενός (καμία οικονομική αφαίμαξη).
Όσον αφορά τις γνώσεις που θα πάρει, είναι πολύ παραπάνω από πολύτιμες. Εκτός από την εκπαίδευση στις διαφορετικές φυσικές συνθήκες (ωκεανός, ρεύματα, κύματα), εκπαιδεύεται σε διαφορετικό τρόπο εργασίας (ομαδικό -όχι ατομικό όπως είναι στην παραλία), και μαθαίνει διαφορετικά πρωτόκολλα ενεργειών. Σημαντικότατο είναι πως λόγω της ομαδικής εργασίας, ο κάθε συμμετέχοντας έχει την ευκαιρία να εκπαιδευτεί καί σε κάποιον συγκεκριμένο ρόλο (πχ. επικοινωνίες, οδηγός IRB, διασώστης IRB, patrol captain, συντονιστής επικοινωνιών, κτλ).
Η εθελοντική (μη υποχρεωτική) συμμετοχή στα προγράμματα αυτά, συνεπάγεται την επειδίωξη του συμμετέχοντα να πάρει αυτές τις γνώσεις. Η εφαρμογή τους μπορεί να γίνει άμεσα ή έμεσα και το αποτέλεσμα είναι η βελτίωσή του ως επαγγελματία.
Επειδή στην Ελλάδα οι απολαβές του ναυαγοσώστη δεν αυξάνονται ανάλογα με το επίπεδο γνώσης και ικανότητάς του, η πιστοποίησή του από την SLSA του δίνει την δυνατότητα να μεταβεί και να εργαστεί σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο (πλην Ελλάδας), όπου και αναγνωρίζεται ως επαγγελματίας ναυαγοσώστης.
Επειδή αναφέρθηκες στην μή ύπαρξη Ελλήνων εκπαιδευτών της SLSA, θέλω να σου πώ πως κάνεις λάθος! Όχι μόνο υπάρχουν (και ως εκπαιδευτές, καί ως ενεργοί ναυαγοσώστες), αλλά επιπλέον, έχουμε σχολές που ενσωματώνουν στην εκπαίδευσή τους την ύλη του Αυστραλού Ναυαγοσώστη, αλλά και προσφέρουν την δυνατότητα (σε όσους θέλουν -εθελοντικά, όχι υποχρεωτικά-) να παρακολουθήσουν και το σχετικό τμήμα και να πιστοποιηθούν κατόπιν εξετάσεων, χωρίς να μεταβούν στην Αυστραλία. Ψάξ’το λίγο παραπάνω αυτό….
Κλείνοντας, το σημαντικότερο είναι ότι υπάρχουν αρκετές σχολές στην Ελλάδα που προσφέρουν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση, και δεν ενδιαφέρονται απλά για την έκδοση «πτυχίων». Και (δυστυχώς) κάποιες που λειτουργούν ώς τυπογραφεία βεβαιώσεων «ναυαγοσώστη», χωρίς το αντίστοιχο γνωσιακό αντίκρισμα. Ο καθένας μπορεί να ψάξει και να απευθυνθεί εκεί που θέλει…
Όσοι επιλέγουν να βελτιώσουν τις γνώσεις τους, τις ικανότητές τους και να πιστοποιηθούν για αυτές, τους δίνονται εκ των προτέρων όλες οι πληροφορίες τόσο για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και το κόστος του, όσο και για τις διεξόδους που θα έχουν. Οπότε, ως σωστοί επαγγελματίες, ο καθένας μπορεί να λάβει την απόφαση που τον εξυπηρετεί.
Η νομοθεσία στην Ελλάδα θέλει αλλαγή και βελτίωση, και ήδη γίνονται πιο οργανωμένες και συντεταγμένες προσπάθειες προς την κατεύθυνση αυτή. Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να αποκτήσει πιο ενεργό ρόλο στην διαδικασία αυτή! Μακάρι το μόνο πρόβλημα να ήταν το ηλικιακό όριο που υπάρχει…
Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι εάν ο ναυαγοσώστης είναι ικανός να προσφέρει το σύνολο των υπηρεσιών του χωρίς να θέσει τον εαυτό του ή άλλον σε κίνδυνο. Και αυτό προϋποθέτει ο ναυαγοσώστης να είναι συνειδητοποιημένος και καλά εκπαιδευμένος Επαγγελματίας.
Για τα 3 θέματα που έθιξες:
α) Όριο ηλικίας στο εξωτερικό δεν υπάρχει. Απορούμε γιατί έρχεσαι με αυτό το επιχείρημα υπέρ «νομοθέτη» την ίδια ώρα που υποστηρίζεις την εκπαίδευση στο εξωτερικό. Άλλωστε ο «νομοθέτης» στην Ελλάδα, όπως σωστά έγραψες είναι ο κάθε ναυαγοσώστης, που επειδή δε συμμετέχει, αφήνει ο πεδίο ελεύθερο στην ΕΣΝΕ να πιέζει τη δημόσια διοίκηση.
Αν κι υποστηρίζεις το όριο ηλικίας ως σοφή επιλογή, σου γνωστοποιούμε πως η ΕΣΝΕ σε νέα απόφασή της είναι υπέρ της κατάργησης του ορίου, παρότι παλαιότερα τάσσονταν κατά. Βγάλε συμπέρασμα για τον «νομοθέτη» και τη σοφία του….
β) Η εκπαίδευση της Αυστραλίας είναι άχρηστη στην Ελλάδα. Τι νόημα έχει το Surf Rescue στην Ελλάδα όταν σχολάρχες της ΕΣΝΕ τάσσονται κατά του Jet Ski επειδή έχουν αποκτήσει στόλους φουσκωτών και φοβούνται πως τώρα κινδυνεύουν να πέσουν σε αχρηστία με τυχόν νέο νομοσχέδιο; Άλλωστε, δεν είναι μήπως άστοχο να λέμε πως η Αυτσραλέζικη εκπαίδευση είναι χρήσιμη για όσους θέλουν να εργαστούν στο εξωτερικό και δηλαδή να γίνουν μετανάστες; Δεν είναι εξαιρετέα εκπαίδευση αυτό το φαινόμενο κι άρα πλάγια αποδοχή της αποτυχίας;
Θα προτιμούσα να εκπαιδεύονται οι ξένοι στην Ελλάδα, παρά οι Έλληνες στο εξωτερικό γιατί οι Έλληνες στις διασώσεις τους τόσα χρόνια έχουν παρατάξει κολύμπια, φυσική κατάσταση και μεράκι. Δηλαδή εργάζονται σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες από ότι οι ξένοι με πλούσιο εξοπλισμό που από δω μεριά δε θα δούμε ούτε στον μέλλοντα αιώνα. Καλά το είπες: δρουν ομαδικά. Ενώ εμείς εδώ ΜΟΝΟΙ μας. Που κολλάει λοιπόν τέτοια εκπαίδευση στο ελληνικό πρότυπο εργασίας;
γ) Στο τρίτο θέμα των εξαιρέσεων σου αποδίδουμε απόλυτο δίκαιο… Δες παρακάτω.
Δε διαφωνούμε σε όσα έγραψες. Οι δικές μας εμπειρίες έχουν να κάνουν με τις μαρτυρίες ναυαγοσωστών που επικοινωνούν μαζί μας, αλλά και με προσωπικές μας εμπειρίες. Και δε γνωρίζουμε αν θα πρέπει να αρχίσουμε να βγάζουμε ονόματα εταιριών και συγκεκριμένες καταστάσεις στη φόρα, παρά να γενικοποιούμε, ώστε ο καθείς να αναλάβει τις ευθύνες του.
Σωστά λες «….με θλίβει η τάση του λόγου σου στην γενικοποίηση και ισοπέδωση – πεζοποίηση της κατάστασης». Γιατί έχεις δίκιο. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά ο κόσμος δε θα ξυπνήσει ώστε να κινηθεί για την κοινωνική δικαιοσύνη, αν ασχοληθούμε με τις εξαιρέσεις. Κανείς δεν αντιπαλεύεται εξαιρέσεις. Όσοι ασχοληθούν, θα ασχοληθούν και θα αποφύγουν τους υπόλοιπους, που δεν είναι εξαιρέσεις.
Όποιος δε έχει καλή σχέση με τη σχολή του ή την εταιρία απασχόλησης του, τότε απλά θα αγνοήσει το blog μας. Οι υπόλοιποι…. ;
Σημειώνουμε δε πως οι σχολές (οι περισσότερες, οι μεγαλύτερες και οι πιο γνωστές, έχουν κάνει κλειστή ομάδα διακίνησης συμφερόντων. Αν δεις ποτέ τις προτάσεις νομοσχεδίων που διακινούν είναι να θλίβεσαι ακόμη περισσότερο. Αυτές άλλωστε με την ΕΣΝΕ, μας έδωσαν το δικαίωμα να γενικοποιήσουμε εις βάρος τους. (Στο άμεσο μέλλον θα δημοσιεύσουμε ένα μικρό άρθρο για του λόγου το αληθές)
Τα περισσότερα δε θέματα εργασίας στα οποία αναφερόμαστε, δεν έχουν να κάνουν μόνο με το επάγγελμα του ναυαγοσώστη, αλλά και με άλλα επαγγέλματα και δυστυχέστερα από τη δική σου δικαία θλίψη, άλλοι θλίβονται περισσότερο από την διάδοση της λαμογιάς, του ψέματος και της απάτης που έχει ποτίσει την Ελληνική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό εις βάρος εργαζομένων κι υπέρ εργοδοτών.
Σωστά λες «Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να αποκτήσει πιο ενεργό ρόλο στην διαδικασία αυτή!» των νομοσχεδίων. Αλλά γνωρίζεις πόσοι είναι αυτοί που ασχολούνται ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες πιστοποιημένους ναυαγοσώστες; Ζήτημα αν είναι 2 ή 3 σε όλη την Ελλάδα!. Ενώ η ΕΣΝΕ (Ένωση Σχολών Ναυαγοσωστικής Εκπαίδευσης) κινείται «μόνη» της και δε ρώτησε ποτέ κανένα, ώστε να κινήσει μερικούς ναυαγοσώστες σε αυτή τη συμμετοχή. Αναρωτήσου τώρα το γιατί. Αν η ΕΣΝΕ ήταν τίμια, γιατί δε διοργάνωνε ένα κάποιο «δημοψήφισμα»;
Τούτη η σελίδα λοιπόν μπορεί να έχει άδικο σε κάποιες απόψεις. Κανείς δεν είναι Θεός.
Επαναλαμβάνω λοιπόν, έχεις δίκιο για την γενικοποίηση, όμως η ΕΣΝΕ αποφασίζει με ψηφοφορία πολλών, αλλά εκφέρει ΜΟΝΑΔΙΑΙΕΣ (γενικευμεύνες) απόψεις κι αυτό γίνεται με συνέναιση των υπολοίπων μελών.
Ο χρόνος θα δείξει το ποιοί αποτελούντ ςις εξαιρέσεις και ποιοι όχι, όπως άλλωστε σε κάθε επαγγελματικό κλάδο. Να μην πικρένεσαι από το μπλογκ, αλλά από το χάλι της κοινωνίας μας, γιατί αν η πλειοψηφία της κοινωνίας μας ήταν ηθικά σώα, αυτή η σελίδα δε θα είχε δημιουργηθεί ποτέ.
Σκέψου το εξής: είναι δυνατόν ένα blog να διαταράξει την κοινή γνώμη, όταν η κοινή γνώμη βιώνει αντίθετες καταστάσεις; Μάλλον όχι. Κι εσύ είσαι η απόδειξη.
Εντούτοις ευχαριστούμε πολύ για το τόσο θετικό κριτικό σου σχόλιο.
Καλή συνέχεια.